واقعیت ورود کیانوش عیاری به سریال سازی از زبان خودش

به گزارش ایستگاه بازی، سریال های کیانوش عیاری مانند فیلم هایش اندک اما به یادماندنی هستند. او که این روزها مشغول ساخت سریالی به نام 78 متر است، در گفت وگویی با خبرنگاران روایتی متفاوت از ورودش به دنیای سریال سازی را تعریف می نماید. عیاری در عین حال تاکید می نماید که به رغم ساخت 87 متر در شرایط سخت اقتصادی تلویزیون که چند باری هم منجر به توقف سریالش شد، از تصمیم گیری درخصوص ساخت این سریال پشیمان نیست و این تجربه برایش دلنشین و لذت بخش است.

واقعیت ورود کیانوش عیاری به سریال سازی از زبان خودش

چرا کیانوش عیاری سریال ساخت؟

عیاری می گوید: از همان اولین فیلمی که برای سینما ساختم، توأم با شکنجه و آزار بوده است. اگر هم فیلمم امکان اکران پیدا می کرد، شرایط اکرانی را برایش در نظر می گرفتند که نابود می شد. به عنوان مثال فیلم آبادانی ها، چهار روز روی پرده بود. ما حق کوچکترین تبلیغی را نداشتیم؛ حتی یک ترک دستی کوچولو که بشود آن را به دست مردم در خیابان ها داد. وقتی چنین شرایطی به وجود می آید و یک فیلم بدون حق تبلیغ و آن هم درست روز 23 اردیبهشت سال 1372، زمانی که جشنواره روز قبل به انتها رسیده و علاقمندان به سینما تقریبا از دیدن فیلم های غیربدنه ای سینما قانع کردن شدند، دیگر چه توقعی می توان داشت. برادر و خواهر و دوستان من می پرسیدند که چه زمانی آبادانی ها اکران می شود؟! من می گفتم فیلم از روز 23 بهمن ماه به مدت چهار روز اکران شد و روز 26 ام از پرده پایین آمد اظهار تعجب می کردند که چرا متوجه نشده اند. خود من هم تقریبا متوجه نشده بودم و این یک نمونه از نگون بختی های فیلم های من در آن سال ها بود. همه فیلم هایم را به فلاکت رساندند. بنابراین وقتی من را به صورت کامل و برای تمام فیلم ها، بدهکار کردند، تنها راهی که می توانستم پول دربیاورم و پول نزول خوارهای طماع و بی رحم را بدهم، همین سریال سازی بود که به آن فکر کردم. فکر کردم اگر بتوانم سریالی کار کنم می توانم پولی را به دست بیاورم که بتوانم به نزول خوارها بدهم و خوشبختانه هم بدین گونه بود؛ بنابراین روزگار قریب را ساختم و به وسیله آن توانستم بدبختی هایی را که وزارت ارشاد وقت و بنیاد فارابی وقت برای من به وجود آورده بودند، مستهلک کنم؛ بنابراین این مسائل علت گرایش اولیه من به سریال سازی بود. در یک مصاحبه ای که با شبکه خبر تلویزیون داشتم، خبرنگار با حسن نیتی که داشت، گفت که من با نگرشی که در جامعه داشتم وارد عرصه تلویزیون شدم و سریالی همچون روزگار قریب را ساختم، که من گفتم، نه! من به این دلیل وارد کار تلویزیونی نشدم، من فقط به خاطر به دست آوردن پول که بتوانم از شر نزول خوار جماعت راحت شوم، به تلویزیون آمدم. این صحبت های من پخش شد و انعکاس خوبی هم داشت، چراکه برنامه زنده بود و نمی شد این صحبت ها را ممیزی کرد.

ناچار بودم سریال بسازم/پشیمان هم نیستم

کیانوش عیاری در پاسخ به اینکه آیا سریال 87 متر هم مثل دو سریال قبلی اش ـ روزگار قریب و هزاران چشم ـ دارای موضوع خاصی است که به سمت آن رفته است؟ شرح می دهد: نه؛ شاید موضوع به تنهایی چندان خاص نباشد ولی مسیری که ما طی می کنیم در این مجموعه تلویزیونی، خواه ناخواه می تواند در جاهایی خاص باشد.

این کارگردان درباره فراز و نشیب های ساخت سریال 87 متر و توقف هایی که پیش آمد، در پاسخ به اینکه آیا از ادامه ساخت این مجموعه هیچگاه منصرف نشد؟ اظهار می نماید: من این داستان را 10 سال پیش نوشته بودم و تصویب شده بود و من مبلغی هم پول در آن سال ها گرفته بودم؛ بنابراین امکان رها کردن آن نبود. دوستان سیمافیلم ، آقای اسلامی مهر نسبت به من لطف داشتند و این لطف صادقانه بود، ایشان با توجه به مسائل خانوادگی که برایم پیش آمده بود، به من گفتند که درخصوص ساخت این سریال عجله ای نداشته باشم؛ حتی اگر چند سال هم طول بکشد که متاسفانه چنین هم شد و من ناچار بودم سریال را بسازم. یا باید بدهی ام را با تلویزیون تسویه می کردم یا باید کار را می ساختم. خب امکان پرداخت بدهی سنگین نبود، ناچارا در سال 95 به این نتیجه رسیدیم که کار را آغاز کردیم و پشیمان هم نیستم. چون گمان می کنم کار یک ویژگی هایی دارد که به هر حال فعلا در مرحله فراوری برای من دلنشین و لذت بخش است. در گروه فراوری، ما یک خانواده کوچک هستیم که امیدوارم این دلنشینی در زمان پخش کار هم به وجود بیاید.

ترجیح می دهم کار کنم

عیاری در پاسخ به اینکه دوست دارد آیندگان با کدام یک از آثارش او را بشناسند؟ اظهار می نماید: مسلما مجموعه ای از این کارنامه برای من جالب تر خواهد بود. ولی در قید این نوع فکر کردن نیستم و ترجیح می دهم کار کنم. به یاد ندارم که جایی نیش ترمزی زده باشم، برای اینکه به چنین مواردی فکر کنم. واقعا هیچ گاه ذهنم درگیر این نگاه ها نبوده است.

او در پاسخ به اینکه آیا در طول این سال ها به سریال سازی در شبکه نمایش خانگی هم فکر نموده است؟ می گوید: نمی توانم با قاطعیت بگویم دوست دارم یا نه؛ این شرایط است که می تواند معین کننده باشد.

با بازیگران خواب آلوده و حافظه زخمی چه کنیم؟

این کارگردان با اشاره به رفتار حرفه ای بازیگران در حین فراوری کار که بیشتر در گذشته مرسوم بود، رفتار حرفه ای و انسانی مهدی هاشمی و استفاده نکردن از گوشی همراه در حین ضبط سریال روزگار قریب را مثال می زند و در این زمینه می گوید: اینها فقط رفتارهای حرفه ای نیست، بلکه انسانی هم هست. انسانی از این نظر که یک بازیگر وقتی از سر صحنه به خانه اش می رود، می تواند به این فکر کند که وقت خودش است و هر کاری که دلش بخواهد با آن می نماید. مثلا تا صبح، شب زنده داری کند و صبح با چشمان قرمز، خسته و خواب آلود بیاید و کسی که مثلا در یک روز معمولی در فاصله زمانی کوتاه تری دیالوگ های خودش را حفظ می نماید و به خوبی ادا می نماید و کارش را درست انجام می دهد را در زمانی حساب کنید که به دلیل شب زنده داری اعصاب دیگران را خراب می نماید. راندمان کاری در این شرایط از نصف هم کمتر می شود. بازیگر مدعی می شود که وقت خودش است و سر صحنه هم که می رود، هر کاری که دلش می خواهد انجام می دهد؛ در حالی که بازیگر تعهدی برای کار دارد. همان طور که ورزشکاران در اردو قرار می گیرند، در فیلم سازی هم اینگونه است. کسی که در فیلم سازی کار می نماید، به ویژه بازیگران، وقتشان برای خودشان است، اما مشروط بر اینکه کوچکترین لطمه ای به آن نزنند. بازیگری که دیروز یک صفحه دیالوگ را سریع تر و بهتر حفظ می کرد و تمرکز داشت، نمی تواند در روز بعد چنین نباشد. لزوما این نیست که صبح سر وقت به صحنه بیاید و بگوید وظیفه اش را انجام داده است. هوش و حواس از دست رفته چی؟! حافظه زخمی شده را چه کنیم؟

عیاری درباره علت بروز رفتارهای غیرحرفه ای در حین فراوری فیلم و سریال ها، معتقد است: اصولا ما ایرانی ها احساس مسوولیت بالایی نداریم و این فقط به سینما مربوط نمی شود و در تمام زمینه هاست.

این کارگردان در بخش دیگری از گفت وگوی خود با خبرنگاران درباره روند ساخت سریال 87 متر که تا چه زمانی ادامه خواهد داشت؟ چنین شرح می دهد: ما تقریبا در مراحل انتهای کار هستیم و امیدوارم هرچه زودتر کار تمام شود.

ضوابط دوگانه تلویزیون و سینمای ایران

این کارگردان در پاسخ به این پرسش که آیا کار کردن در تلویزیون برایش سخت تر از سینماست؟ چنین اظهار می نماید: تلویزیون یکسری ضوابطی دارد و این ضوابط با آن چیزی که ما در سینمای ایران می بینیم، دوگانه است. مسئله پوشش یکی از آن موارد است. یک بام و دوهواست. این یک بام و دو هوا بودن آزاردهنده است. دو سه سال پیش این مسئله را به وزیر وقت هم گفتم که این مسئله اولین قدم در راه نقض آن چیزی است که درباره سینمای ایران در دنیا گفته می شود و آن راست گویی و حقیقت گویی است. اما در قدم اول ما این را نقض می کنیم.

عیاری در عین حال می گوید: من انتظار خارق العاده ای از تلویزیون ندارم اما فکر می کنم می شود اندکی از سخت گیری خود را در مساله پوشش کم کند. ممکن است از نظر بعضی افراد که در اینگونه موارد سختگیر هستند، یک جور باج دادن باشد ولی مگر ما در مواردی باج نمی دهیم و بابت شکل دادن به چیزهایی که خودمان هم راضی نیستیم، سازش هایی نداریم. نه در سینما که در جای دیگر هم گاهی اینگونه است.

بعضی می خواهند با بازیگران مطرح تماشاگر را پای تلویزیون نگه داریم

عیاری درباره چیدمان بازیگران 87 متر و اینکه استفاده از بازیگران ناشناس بر اساس فیلم نامه بوده یا به مشکل بودجه برمی شود؟ اظهار می نماید: برای من فیلم نامه مهم بود. نگاه بعضی ها این است که با استفاه از بازیگران مطرح، تماشاگر را پای صفحه تلویزیون نگه داریم. در صورتی که خیلی ساده انگارانه است که ما توسط یک بازیگر مشهور مخاطب را به سالن سینما جذب کنیم. به همین دلیل است که ستاره ها خلق می شوند و وقتی خلق می شوند، از یک سو این حق طبیعی ستاره است که طلب دستمزد بالا می نماید. عده ای چه در سینما و چه در تلویزیون علاقمند به بازیگران مطرح شناخته شده و سرشناس در آثارشان هستند. هیچ ایرادی هم ندارد، به دلیل اینکه اگر یک نفر هم بتواند تماشاگران بیشتری را پای جعبه تلویزیون بنشاند، یا تماشاگران بیشتری را به سالن سینما بیاورد، استفاده نکردن از اینها به نحوی بی توجهی به امکانات موجود است. اما من کمتر این تمایل را دارم؛ چرا که تصور می کنم شاید فیلمنامه این توانایی را داشته که در یکی ـ دو قسمت تماشاگر را به گونه ای جذب کند که فراموش کند که در این فیلم چهره خیلی سرشناسی حضور ندارد؛ ضمن اینکه ما در این سریال بازیگرانی داریم که از نظر مردم شناخته شده هستند. یقین دارم فیلم از بازیگران سرشناس خود هم عبور خواهد نمود و بر اساس شهرت بازیگران مطرح نیست که سرپا می ماند و تا 40 قسمت تماشاگر را پای تلویزیون می کشاند.

جنگولک بازی را دوست ندارم

عیاری در بخش انتهای گفت وگو با خبرنگاران در پاسخ به اینکه آیا 87 متر سریال دلخواهش بوده و اینکه طبق آن چیزی که در فیلمنامه تصور می کرد، پایان دلپذیری خواهد داشت؟ اظهار کرد: به احتمال زیاد بله؛ چرا که من جنگولک بازی در کارهایم ندارم. در دموکراتیک ترین شکل ممکن موضوعات را مطرح می کنم. فکر می کنم با توجه به صحنه هایی که داریم، گیرایی خاصی وجود دارد و قرار هم بوده داشته باشد؛ بنابراین اگر اتفاقی غیر از اینها بیفتد، می تواند یکی از اتفاقات خیلی نادری باشد که گاهی اوقات رخ می دهد. تمام سرمایه گذاری ها در هالیوود بر اساس روال معمول فیلم های تاریخی در خصوص فیلم کلوپاترا اعمال می شود، با همان کارشناسان، همان پول و همان امکانات و همان استعدادها، اما به ناگاه فیلم کمپانی خودش را ورشکست می نماید؛ اینها استثنائاتی است که در حرفه پیچیده فیلم سازی موجود است.

کارگردان 87 متر با اشاره به روند قصه و ساخت مجموعه روزگار قریب گفت: در روزگار قریب ما 36 قسمت را به پایان رساندیم و پیوسته داستان را تعقیب نکردیم؛ در دو یا سه و چهار قسمت تمی آغاز و تمام می شد. اگرچه یک ریسمانی برای پیوند تمام این قسمت ها داشتیم و آن دکتر قریب بود که در 10 روز انتهای عمرش در بیمارستان به سر برد. ولی در سریال 87 متر یک داستان واحد در 1800 دقیقه داریم که وقتی دقیق به آن فکر می کنم برای من هم هراس انگیز می شود. این که شما هرگز قصد ندارید با شیرین کاری هایی، تماشاگر را در جای جای فیلم جذب کنید. هر جا که احساس کنید. ممکن است از نظر زمانی، فیلم کم بیاورید و بخواهید داستان های فرعی اضافه کنید. داستان هایی که بخواهد کمیت زمانی ما را جبران کند. کاری که من مطلقا انجام نمی دهم و نخواهم داد. تمام قصه 87 متر آیینه ای از جامعه است. منتهی من قصد ندارم به معضلات جامعه بپردازم، می خواستم فیلمی با این داستان بسازم. طبیعی است این داستان نمی توانست گریزی از جامعه باشد.

منبع: خبرگزاری ایسنا
انتشار: 15 آبان 1398 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: managore.ir شناسه مطلب: 430

به "واقعیت ورود کیانوش عیاری به سریال سازی از زبان خودش" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "واقعیت ورود کیانوش عیاری به سریال سازی از زبان خودش"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید