قربانیان شب؛ در مغز خوابگردان چه رخ می دهد؟ - ایستگاه بازی

به گزارش خبرگزاری خبرنگاران ، بسیاری از مردم خوابگرد را به عنوان کسی تصور می نمایند که ناخودآگاه در حالی که چشمانش بسته است و دستانش در مقابلش دراز شده است، در حال راه رفتن است. در واقعیت، خوابگردها معمولاً چشمانشان باز است و ممکن است تعاملات پیچیده ای با محیط خود داشته باشند. دانشمندان علوم خواب از چنین رفتارهای غیرطبیعی خواب به عنوان پاراسومنیا یاد می نمایند که می تواند شامل رفتارهای ساده مانند نشستن در رختخواب تا رفتارهای پیچیده تر مانند بلند شدن از رختخواب و حرکت در اطراف یا جیغ زدن با حالتی ترسناک باشد.

در حالی که پاراسومنیا از این نوع در بین بچه ها شایع تر است، تقریباً 2-3٪ از بزرگسالان هنوز به طور منظم آن را تجربه می نمایند. پاراسومنیا می تواند هم برای فرد خواب و هم برای همسرش ناراحت نماینده باشد. فرانچسکا سیکلاری، رئیس آزمایشگاه رویاها، شرح می دهد: خوابگردها می توانند به خود یا دیگران صدمه بزنند و ممکن است بعداً به خاطر کاری که انجام داده اند احساس شرمندگی نمایند.

سیکلاری و تیم او این مطالعه را برای درک بهتر آنچه در مغز در هنگام پاراسومنیا رخ می دهد انجام داده اند. معمولاً اعتقاد بر این بود که رویاها فقط در مرحله REM اتفاق میفتند. اکنون می دانیم که رویاها می توانند در مراحل دیگر نیز اتفاق بیفتند. کسانی که در طول خواب غیر REM دچار پاراسومنیا می شوند، گاهی اوقات تجربه هایی شبیه رویا را گزارش می نمایند و گاهی کاملاً ناخودآگاه به نظر می رسد. سیکلاری و تیمش برای درک دلیل این تفاوت ها در تجربه، تجربیات و الگوهای فعالیت مغزی بیماران مبتلا به پاراسومنیا را در خواب غیر REM بررسی کردند.

شرحات خبرنگاران : REM که مخفف عبارت Rapid Eye Movement Sleep است، یکی از مراحل خواب در پستانداران است که در آن بدن در حالت خواب عمیق به سر می برد ولی واکنش مغز در حالت بیداری است. طی خواب REM، حرکات بسیار سریع چشم با دوره های 10 تا 20 ثانیه ای به وجود می آید، ضربان قلب تندتر می گردد و میزان سوخت و ساز مغز به حد زمان بیداری می رسد.

میزان گیری فعالیت مغزی یک فرد در طول دوره پاراسومنیا کار ساده ای نیست. بیمار باید بخوابد، یک رویا را تجربه کند و فعالیت مغزی او در حین خواب ثبت گردد. در حال حاضر مطالعات بسیار کمی وجود دارد که پیروز به غلبه بر این موضوع شده اند. سیکلاری شرح می دهد که با الکترودهای زیادی که در آزمایشگاه استفاده می کنیم و بعضی تکنیک های بررسی خاص، اکنون می توانیم یک سیگنال بسیار تمیز دریافت کنیم، حتی زمانی که بیماران آغاز به حرکت می نمایند.

تیم سیکلاری از دو ضبط متوالی برای بررسی رفتار بیمار استفاده کردند. در اولین ضبط، بیمار به طور طبیعی می خوابد. پس از آن شبی که در آن بیمار بیدار نگه داشته می گردد، فقط صبح روز بعد مجاز به خوابیدن است. در طول این ضبط، بیمار با ورود به مرحله خواب عمیق در معرض صدای بلندی قرار می گیرد. در بعضی موارد، این منجر به پاراسومنیا می گردد. پس از خواب، از بیمار پرسیده می گردد که چه چیزی در ذهنش می گذرد.

در 56 درصد از خواب های بررسی شده، بیماران گزارش کردند که در طول خواب، رویا دیده اند. این رویا اغلب در خصوص یک بدبختی یا خطر قریب الوقوع بود. بعضی گزارش دادند که فکر می نمایند سقف پایین می آید. سیکلاری شرح می دهد که یک بیمار فکر می کرد بچه اش را از دست داده است و در حال جستجوی ملحفه ها بود و روی تخت ایستاد تا سعی کند کفشدوزک ها را از سر خوردن از روی دیوار و مرگ نجات دهد. در 19 درصد موارد، بیماران چیزی را تجربه نمی کردند و به سادگی از خواب بیدار می شدند و متوجه می شدند که کارهایی را انجام می دهند، تقریباً شرایطی مشابه شرایط خلسه. بخش کوچک دیگری گزارش کردند که چیزی را تجربه نموده بودند اما نمی توانستند آن را به خاطر بیاورند.

بر اساس این سه دسته، گروه سیکلاری فعالیت های میزان گیری شده مغز را مقایسه کردند و شباهت های واضحی پیدا کردند. سیکلاری:آنچه که مشخص می نماید بیمار کاملاً بیهوش باشد یا در عوض رویا ببیند، به نظر می رسد بستگی به شرایطی دارد که بیمار در آن لحظه در آن قرار گرفته است. جالب اینجاست که بیماران تقریبا هرگز به صدایی که باعث پاراسومنیا شده است اشاره نمی نمایند، بلکه به نوعی دیگر از خطر قریب الوقوع اشاره می نمایند. هر چه با صدای بلندتر پیش برویم، احتمال تحریک بیماران بیشتر می گردد.

از آنجا که این تنها گام اول است، فضای زیادی برای مطالعات بعدی وجود دارد. در حالت ایده آل، ما می خواهیم سیستمی راه اندازی کنیم تا افراد بیشتری بتوانند خواب خود را در خانه ضبط نمایند.

در حالی که هنوز تحقیقات زیادی برای انجام وجود دارد، سیکلاری مطمئن است که کار او می تواند بینش های ارزشمندی را ارائه دهد. این تجربیات برای بیماران بسیار واقعی است و بیشتر آنها از به اشتراک گذاشتن آنها با ما احساس آرامش می نمایند. مشابه مطالعات قبلی، تحقیقات ما آنچه را که آنها تجربه می نمایند، که از نظر آموزشی ارزشمند است، روشن می نماید. علاوه بر این، کار ما می تواند به مداخلات دارویی خاص در آینده یاری کند. پاراسومنیا اغلب با داروهای خواب آور غیر اختصاصی درمان می گردد که همواره موثر نیستند و می توانند عوارض جانبی منفی داشته باشند. اگر بتوانیم استنباط کنیم که کدام سیستم عصبی به طور غیر طبیعی کار می نماید، در نهایت می توانیم سعی کنیم درمان های خاص تری ایجاد کنیم.

منبع: scitechdaily

227227