حصار ضد خرگوش؛ استرالیا - ایستگاه بازی

در استرالیا حصاری نه چندان محکم از سیم خاردار به طول 3256 کیلومتر وجود دارد. این حصار که از شمال تا جنوب استرالیای غربی کشیده شده است، قاره را به دو قسمت نامساوی تقسیم می نماید. این حصار در دهه 1900 برای دور نگاه داشتن خرگوش های وحشی از زمین های کشاورزی استرالیای غربی کشیده شد. در حال حاضر این حصار که نام فعلی اش حصار محافظ استانی (State Barrier Fence) است در مقابل ورود گونه های جانوری مهاجم مانند دینگوها، کانگوروها و شترمرغ های استرالیایی که به محصولات آسیب می زنند و بعلاوه سگ های وحشی که به احشام حمله می نمایند، مانعی به وجود آورده است.

خرگوش ها در سال 1788 برای اولین بار به استرالیا آورده شدند و در مزارع پرورش خرگوش و محوطه های بسته پرورش داده شدند. در سال 1859، مهاجر انگلیسی، توماس آستین (Thomas Austin)، 24 خرگوش وحشی را در زمین های شخصی اش رها کرد تا مهمانانش بتوانند با شکار خرگوش خود را سرگرم نمایند. در آن موقع او گفت که رها کردن چند خرگوش آسیب ناچیزی به محیط خواهد رساند و علاوه بر ایجاد موقعیت شکار، حس بودن در وطن را نیز ایجاد خواهد نمود.

اما از خوش شانسی خرگوش ها، استرالیا محلی ایده آل برای زاد و ولد آن ها بود. خرگوش ها معمولاً در فصل زمستان زاد و ولد نمی نمایند چون خرگوش های تازه متولد شده بدون مو و خز هستند و به سرما حساسیت دارند. اما زمستان های استرالیا ملایم هستند، در نتیجه آن ها توانایی فراوری مثل در تمام سال را داشتند. بعلاوه کشاورزی در سطح وسیعی انجام می شد و غذای مناسب برای خرگوش ها همه جا وجود داشت. و باز هم خوش شانسی دیگر خرگوش ها این بود که اختلاط نژادی دو نوع خرگوشی که توماس آستین به استرالیا آورده بود، باعث به وجود آمدن گونه ای بسیار مقاوم و قوی شد. طی 10 سال تعداد خرگوش ها آن قدر زیاد شد که حتی به دام انداختن و شکار 2 میلیون خرگوش در سال تفاوت چندانی در جمعیت آن ها ایجاد نمی کرد. در سال 1887 خسارت به وجود آمده از طریق خرگوش ها آن قدر زیاد شده بود که کمیسیون بین-کولونی مبارزه با خرگوش ها جایزه ای 25 هزار دلاری برای برترین و موثرترین پیشنهاد برای نابودی خرگوش ها مشخص کرد.

در سال 1896 معاونت زمین های غرب استرالیا، نقشه برداری با نام آرتور میسن (Arthur Mason) را به جنوب غربی، به سمت مرز استرالیای جنوبی فرستاد تا گزارشی از جمعیت خرگوش ها تهیه کند. میسن پیشنهاد کرد که حصارهایی در مرز استرالیای جنوبی و بعلاوه منطقه ها غرب تر از آن کشیده گردد. در سال 1901 یک کمیسیون سلطنتی تصمیم به ساخت حصاری در اطراف استان گرفت.

ساخت حصار در همان سال شروع شد و طی 6 سال، حصاری به طول 1824 کیلومتر ساخته شد که از ساحل جنوبی تا ساحل شمال غربی استرالیا و در امتداد خطی در شمال بوراکوپون (Burracoppon) در 230 کیلومتری شرق پرت (Perth) ادامه داشت. وقتی این پروژه در سال 1907 به سرانجام رسید، بلندترین حصار یک تکه دنیا بود.

متاسفانه حتی زمانی که ساخت و ساز در حال اجرا بود، خرگوش ها وارد منطقه های شدند که قرار بود محافظت شوند. برای مقابله با این خرگوش ها حصار دومی کمی غرب تر از حصار اول کشیده شد. حصار دوم 1166 کیلومتر طول داشت و از پوینت آن (Point Ann) در سواحل جنوبی به شکل تقریباً موازی با حصار اول تا گام کریک (Gum Creek) که محل تلاقی دو حصار بود، ادامه داشت. در نهایت حصار سومی ساخته شد که کوتاه تر بود و طول آن از محل تلاقی با حصار دوم تا ساحل 257 کیلومتر بود.

در حال حاضر جمعیت خرگوش ها با پخش ویروس های معینی در بین آن ها تحت کنترل است. زمانی که برای اولین بار در سال 1950 این شیوه ارائه شد، جمعیت خرگوش ها از 600 میلیون به 100 میلیون کاهش یافت. اما مقاومت ژنتیکی در خرگوش های به جای مانده باعث افزایش دوباره جمعیت آن ها و رسیدن به تعداد 200-300 میلیون در سال 1991 شد.

با وجود استفاده از تکنولوژی تازه و بعلاوه کشاورزی مدرن، هنوز هم حصارهای ضد خرگوش نقش بسیار مهمی در حفاظت از امرار معاش کشاورزان دارد. امروزه قسمت هایی از این حصار از طریق زمین داران و شوراهای منطقه ای حفاظت می شوند.