آشنایی با سفینه سرنشین دار دراگون شرکت اسپیس ایکس - ایستگاه بازی

به گزارش خبرنگاران ساختن یک سفینه فضایی سرنشین دار همیشه هدف اساسی برای شرکت اسپیس ایکس ایلان ماسک بوده است.

سفینه سرنشین دار دراگون بر اساس یک سفینه باربری به نام دراگون یک ساخته شد که 20 بار در فاصله ماه مه 2012 و مارس 2020 مامویت هایی برای انتقال محموله هایی به ایستگاه فضایی بین المللی به کار برده شد.

ماسک در ماه مه 2014 ایده سفینه سرنشین دار دراگون حاوی هفت صندلی را در رویدادی در مقر شرکت اسپیس ایکش در هاثورن در کالیفرنیا را رونمایی کرد.

دراگون سرنشین دار مانند دراگون یک طراحی کپسولی دارد و از این لحاظ بیشتر شبیه مدول های فرماندهی برنامه آپولو منتقل کننده فضانوردان به کره ماه است، تا شاتل های فضایی بالدار که هم سرنشین و هم محموله های بزرگ را جابه جا می کردند.

این کپسول از هنگام پرتاب تا مدت کوتاهی پیش از ورود دوباره به جو زمین به یک بخش به نام بدنه متصل است که دارای صفحه های خورشیدی، رادیاتورهای برطرف کننده حرارت و باله هایی برای ایجاد پایداری هنگام سقوط اضطراری است. این کپسول و بدنه در حالت ایستاده ارتفاعی 8.1 متری دراند و قطرشان به 4 متر می رسد.

دراگون سرنشین دار به 16 رانشگر دراکو مجهز است که برای مانور دادن آن در مدار زمین استفاده می شوند. هر کدارم از دراکوها می تواند 40 کیلوگرم نیرو در خلاء فضا ایجاد کنند.

مهمترین خصوصیت در طراحی داخلی دراگون سرنشین دار صفحه های نمایش لمسی درون آن است که عملکرد خوبی دارند و هم استفاده از آنها ساده است.

سه صفحه نمایش بزرگ لمسی که به فضانوردان امکان پایش سیستم ها و کنترل سفینه فضایی را می دهند، تفاوت بسیاری با دکمه ها، شماره گیرها و کنترل های آنالوگ کابین شاتل های فضایی دارند.

دراگون سرنشین دار همچنین طوری طراحی شده است که بتواند دو نقصان را تحمل کند به این معنا که حتی اگر دو بخش اصلی آن مثلا کامپیوتر پرواز و رانشگر از کار بیفتند، بار بتواند سفینه را به طور ایمن به خانه بازگرداند.

دراگون می تواند به طور اتوماتیک بدون هدایت انسان در ایستگاه فضایی بین المللی پهلو بگیرد. این کار با استفاده از حسگرهای GPS به همراه دوربین و حسگرهای تصویری در مخروط دماغه ای سفینه انجام می شود.

کامپیوتر پرواز نیز از الگوریتم هایی استفاده می کند که می تواند بر اساس اطلاعات به دست آمده از حسگرها طوری رانشگرها را فعال کند که سفینه به درستی در ایستگاه پهلو بگیرد.

عمر دراگون در مدار زمین محدود به چند ماه می شود، چرا که صفحه های خورشیدی آن در محیط خشن فضا به تدریج از بین می فرایند.

بازگشت دراگون به زمین مانند فرود شاتل ها در باند نیست، بلکه به اصطلاح روی کره زمین پرتاب می شود.

هنگام ورود دوباره سفینه به جو زمین با سرعت هایی تا 25 برابر سرعت صورت اصطکاک سطح سفینه با هوا باعث ایجاد دماهایی می شود که داغ تر از سطح خورشید و سپر حرارتی سفینه باید در برابر این دماها مقاومت کند.

ماده موجود در سپر حرارتی دراگون سرنشین دار فرسایش پذیر است: این ماده به تدریج در دمای بالا می سوزد و می ریزد و بیشتر حرارت شدید را دفع می کند.

در نهایت سفینه با چتر نجات درون اقیانوس فرود می آید.